تعیین روایی عاملی و پایایی نسخة فارسی مقیاس هدف پیشرفت ورزش‏های نوجوانان

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 استادیار گروه رفتار حرکتی دانشگاه سمنان

2 دانشجوی کارشناسی ارشد رفتار حرکتی دانشگاه سمنان

چکیده

مقدمه و هدف: هدف از پژوهش حاضر تعیین روایی و پایایی نسخة فارسی مقیاس هدف پیشرفت ورزش ‏های نوجوانان بود.
روش‏ شناسی: 262 کودک و نوجوان 9 تا 14 ساله در رشته‏های مختلف ورزشی بطور تصادفی انتخاب شده و نسخۀ فارسی مقیاس هدف پیشرفت ورزش‏ های نوجوانان را تکمیل کردند. ابتداً با استفاده از روش ترجمه باز ترجمه، روایی صوری و صحت ترجمة نسخة فارسی پرسش‏نامه تأیید شد. سپس جهت تعیین روایی سازة پرسش‏نامه از تحلیل عامل‎تأییدی، برای تعیین همسانی ‏درونی از ضریب آلفای کرونباخ و برای پایایی زمانی سؤالات از همبستگی درون طبقه‏ای استفاده شد.
یافته‎ها: مدل مقیاس هدف پیشرفت ورزش ‏های‏ نوجوانان از برازش مطلوبی برخوردار بود و یافته ‏ها از ساختار دو عاملی (تکلیف‏ گرایی و خودگرایی) و 12 سؤالی مقیاس حمایت نمود. همسانی درونی کل مقیاس و خرده‏ مقیاس ‏های تکلیف‏ گرایی و خودگرایی به ترتیب 81/0، 79/0 و 77/0 صدم بود و پایایی زمانی کل مقیاس و خرده ‏مقیاس‏ های تکلیف‏ گرایی و خودگرایی به ترتیب 75/0، 65 /0و 70/ 0 صدم بدست آمد.
نتیجه ‏گیری: بنابراین از نسخة فارسی مقیاس هدف پیشرفت ورزش‏ های نوجوانان می‏توان به عنوان ابزاری روا و پایا جهت ارزیابی هدف پیشرفت نوجوانان 9 تا 14 ساله در محیط ‏های ورزشی استفاده کرد.

کلیدواژه‌ها

مراجع

  1.  

    1. Gamberini L, Alcaniz M, BarresiG, Fabregat M, Prontu L, & Seraglia B. (2008). Playing for a real bonus:Videogames to empower elderly people. CYBERNETICS AND SYSTEMS ANALYSIS. 1(1):37-48.
    2. Dukic T, Broberg T. (2012) Older drivers visual search behaviour at intersections. TRAFFIC SAFETY. 15(4): 462-470.
    3. Desapriya E, Harjee R, Brubacher J, Chan H, Hewapathirane DS, Subzwari S, Pike I. (2014). Vision screening of older drivers for preventing road traffic injuries and fatalities. Cochrane Database of Systematic Reviews, (2) CD006252. DOI: 10.1002/14651858. CD006252. pub4.
    4. Chen K B, Lin J, Radwin R G. (2015). Evaluation of older driver head functional range of motion using portable immersive virtual reality. EXP EYE RES. 70:150-156.
    5. Afsharian N., Ebrahimi S. (2016). Investigating the effectiveness of face-to-face therapy through virtual reality in reducing fear of driving: single-subject examination.Psychol study. 12(1):65-84. [Persian].
    6. Rostami H, Arasto A. (2012). Comparison of the Effect of Virtual Reality Techniques and Therapeutic Movement with Limitations on Upper Extremity Function of Children with Hemiparous Cerebral Palsy.MED SCI RES. 34(2):45-51. [Persian].
    7. Bisson E, Contant B, Sveistrup H, Lajoie Y. (2007). Functional balance and dual-task reaction times in older adults are improved by virtual reality and biofeedback training. CYBERNET SYST. 10(1):16-23.
    8. Miller K, Adair B, Pearce A, Said C, Ozanne E, Morris M. (2013). Effectiveness and feasibility of virtual reality and gaming system use at home by older adults for enabling physical activity to improve health-related domains: a systematic review. AGE. 43(2):188-195.
    9. Barry G, van Schaik P, MacSween A, Dixon J, Martin D. (2016). Exergaming (XBOX Kinect™) versus traditional gym-based exercise for postural control, flow and technology acceptance in healthy adults: a randomised controlled trial. MED SCI RES. 8(1):25.
    10. Won A, Bailey J, Bailenson J, Tataru C, Yoon I, Golianu B. (2017). Immersive Virtual Reality for Pediatric Pain.CHILD NEUROPSYCHOL. 4(7):52.
    11. Våpenstad C, Hofstad E, Kuhry E, Johnsen G, Mårvik R, Hernes T. (2017). Lack of transfer of skills after virtual reality simulator training with haptic feedback. MINIMAL INVASIV THER. 3(1): 1-9.
    12. Levac D, Glegg S, Sveistrup H,Colquhoun H, Miller P, Finestone H, Velikonja D. (2016). Promoting Therapists Use of Motor Learning Strategies within Virtual Reality-Based Stroke Rehabilitation. PloS one. 11(12):20-43.
    13. Amiri S, shadmehr A, Jalaie S. (2012). Design and construction of reaction time test system and prediction skills estimation. Rehabil Sci. 6(2):12-24. [Persian].
    14. Botella C, Breton-Lopez J, Quero S, Banos M,Garcia-Palacios A, Zaragoza I, Alcaniz M. (2013). Reating cockroach phobia using a serious game on a mobile phone and augmented reality exposure: A single case study. COMPUT HUM BEHAV. 27(1):217-227.
    15. Benedetto A, Benedetto C, Blasiis R. (2004). Evaluation of Reaction Time in Virtual Reality environment for road safety increasing. The 3rd International Conference on Traffic and Transportation Psychology (ICTTP3), Nottingham, UK. 4(2):12-23.
    16. Brand J, Piccirelli M, Hepp-Reymond M, Morari M, Michels L, Eng K. (2016). Virtual Hand Feedback Reduces Reaction Time in an Interactive Finger Reaching Task. PloS one. 11(5):38-63.
    17. Herrero D, Crocetta T, Massetti T, de Moraes I, Trevizan I, Guarnieri R. (2015). Total Reaction Time Performance of Individuals with Autism after a Virtual Reality Task. NEUROREHABILITATION. 2(1): 2376-2397.
    18. Laver K, George S, Thomas S, Deutsch JE, Crotty M. (2013). Cochrane review: virtual reality for stroke rehabilitation. Eur J Phys Rehabil Med. 48(3):523–30.

    19.Grealy, M. A., Johnson, D. A., & Rushton, S. K. (1999). Improving cognitive function after brain injury: the use of exercise and virtual reality. Archives of physical medicine and rehabilitation, 80(6), 661-667.

    20.Cho, B. H., Kim, S., Shin, D. I., Lee, J. H., Min Lee, S., Young Kim, I., & Kim, S. I. (2004). Neuro feedback training with virtual reality for inattention and impulsiveness. Cyber psychology & Behavior, 7(5), 519-526.

    1. Gholami A, farokhi A. (2014). The aim decisive influence on the choice reaction time.J Olympic. 13(7): 85-93. [Persian].
    2. Kashefi M, Hemayattalab R, homanian D. (2015). Effects of Two kinds of aerobic training on simple reaction time and choice for older men. MED SCI RES. 12(2):39-45. [Persian].
    3. Adamovich S, Fluet G, Tunik E, Merians A. (2009). Sensorimotor training in virtual reality: a review. NeuroRehabilitation. 25(1): 29-44.
    4. You S, Jang S, Kim Y, Kwon Y, Barrow I, Hallett M. (2005). Cortical reorganization induced by virtual reality therapy in a child with hemiparetic cerebral palsy. DEV MED CHILD NEUROL. 47(9): 628-635.
    5. Rostami H, Malamiri R. (2012). Effect of treatment environment on modified constraint-induced movement therapy results in children with spastic hemiplegic cerebral palsy: a randomized controlled trial. DISABIL REHABIL. 34(1):40-44. [Persian].
    6. Deluca S, Echols K, Law C, Ramey S. (2006). Intensive pediatric constraint-induced therapy for children with cerebral palsy: randomized, controlled, crossover trial.CHILD NEPHROL UROL. 21(11):931-938.
    7. Brady K, Garcia T. (2009). Constraint‐induced movement therapy (CIMT): pediatric applications. DEV DISABIL RES. 15(2): 102-111.
    8. Lotfi. M, Mohamadzadeh. H, Sohrabi. M.(2017). Effects of Virtual Reality and Reality Training with and without Auditory Information limitation on Motor Learning Table Tennis Forehand. Motor Behavior. 9 (28): 89-108. [In Persian].
    9. Winstein C, Wolf S. (2008). Task-oriented training to promote upper extremity recovery. STROKE. 2:320-343.
    10. Hung Y, Vetivelu A, Hird M, Yan M, Tam F,Graham S, Schweizer A. (2014). Using fMRI virtual-reality technology to predict driving ability after brain damage: a preliminary report. NEUROSCIENTIST. 558: 41-46.
    11. Burkhardt J, Corneloup V, Garbay C, Bourrier Y, Jambon F, Luengo V, Lourdeaux D. (2016). Simulation and virtual reality-based learning of non-technical skills in driving: critical situations, diagnostic and adaptation. IFAC-Papers On Line. 49(32):66-71.
    12. Howard M. (2017) A Meta-Analysis and Systematic Literature Review of Virtual Reality Rehabilitation Programs.COMPUT HUM BEHAV. 6(3):10-29.

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار