اعتبار یابی پرسشنامه مسئولیت پذیری فردی و اجتماعی لی در بین دانشجویان دختر ورزشکار

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 گروه علوم ورزشی دانشکده علوم انسانی دانشگاه کاشان. کاشان. ایران

2 عضو هیات علمی

چکیده

چکیده
مقدمه و هدف
یکی از عوامل مهم در رشد و توسعه مهارت های فردی - اجتماعی و مسئولیت‌پذیری در بین نوجوانان و جوانان، ورزش و حضور در محیط‌های ورزشی است. ورزش مکانی برای تعامل اجتماعی افراد است و فرد به سوی مسئولیت پذیری اجتماعی سوق می دهد. هدف از تحقیق حاضر، تعیین روایی سازه و بررسی همسانی درونی نسخۀ فارسی پرسشنامۀ مسئولیت پذیری فردی و اجتماعی لی در دانشجویان دختر ورزشکار بود.
روش شناسی
تحقیق حاضر توصیفی و از نوع همبستگی است که به بررسی ساختار عاملی پرسشنامه مسئولیت پذیری فردی و اجتماعی می پردازد. جامعۀ پژوهش شامل دانشجویان ورزشکار دختر شرکت کننده در سیزدهمین المپیاد فرهنگی ـ ورزشی دانشگاه های علوم پزشکی کشور در سال 96 بود که 220 نفر از آنها به روش تصادفی ساده به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. تحلیل عاملی تأییدی مبتنی بر مدل معادلات ساختاری برای بررسی ساختار عاملی پرسشنامه استفاده شد. برای انجام محاسبات آماری از نرم افزار اس. پی. اس. اس نسخۀ 16 و لیزرل نسخۀ 8/8 استفاده شد.
یافته ها
نتایج تحلیل عاملی تأییدی مرتبۀ اول با استفاده از روش برآورد مقاوم بیشینه احتمال نشان دهندۀ آن است که در مدل اندازه‌گیری، اعداد و پارامترهای مدل از وضعیت مناسبی برخوردار هستند و همۀ اعداد و پارامترهای مدل معنادار هستند. همچنین نتایج تناسب مدل دو عاملی 14سوالی نسخۀ اصلی را تأیید کرد و پرسشنامۀ مسئولیت پذیری فردی و اجتماعی از روایی و پایایی لازم در بین دانشجویان ورزشکار برخوردار بود.
نتیجه گیری
بطور‌کلی می‌توان گفت نسخۀ فارسی پرسشنامۀ مسئولیت ‌پذیری فردی و اجتماعی ورزشکاران می تواند ابزاری مفید در ارزیابی مسئولیت پذیری در ابعاد فردی و اجتماعی است. و می تواند در تحقیقاتی با ساختار چند بعدی که در آنها مسئولیت پذیری به عنوان یکی از این ابعاد در نظر گرفته می شود، مورد استفاده قرار بگیرد.

کلیدواژه‌ها

موضوعات

مراجع

  1. Selcuk Bugdayci. (2019). Examining Personal and Social Responsibility Levels of Secondary School Students. Universal Journal of Educational Research 7(1): 206-210.
  2. Ramezani Nejad, R. (2011). Physical education in schools.  (6rd ed). Tehran: Samt publications, 233.  [Persian].
  3. Khaje Noori, B., Mosavat, S, E., & Riyahi, Z. (2014). The relationship between lifestyle and individual and social responsibility (Case Study: Adolescents in Shiraz High School), Cultural Society study journal, 4, 46. . [Persian].
  4. Nabavi, S.S. (2013). Practices of Teaching Responsibility with youth. Peyvand journal, 402, 85-84. .  [Persian].
  5. Nazari, S., Ramzaninezhad, R., & Mallaei, M. (2017). The Investigation of Personal and Social Responsibility Levels in Athlete and Non - Athlete Male and Female Adolescents. European Journal of Physical Education and Sport, 5 (1), 26. . [Persian].
  6. Escarti, A., Gutierrez, M., Pascual, C., & Liopis, R. (2010). Implementation of the Personal and Social Responsibility Model to Improve Self-Efficacy during Physical Education Classes for Primary School Children. International Journal of Psychology and Psychological Therapy, 10(3), 387-402.
  7. Mergler, A., Spencer, F. M., & Patton, W. A. (2008). Personal Responsibility: The Creation, Implementation and Evaluation of a School-Based Program. Journal of Student Wellbeing. 2(1), 35-51.
  8. Talebi, A., & Khoshbin, Y. (2012). Youth social responsibility. Journal of Social Sciences, 59: 212. . [Persian].
  9. Soroush, M. (2012). Personal and social responsibility, altruism and social trust: a study of adolescents in Shiraz. Journal of Applied Sociology, 23(2), 193-211.  [Persian].
  10. Danish, S., Forneris,T., Hodge, K., & Heke, I. (2004). Enhancing Youth Development through Sport. World Leis J. 46, 38-49.
  11. Hellison, D., & Martineck, T. (2006). Social and individual responsibility programs. In D. Kirk, D. Macdonald & M. O'Sullivan (Eds.), the handbook of physical education. Thousand Oaks, CA. Sages Publications: London, 610-626.
  12. Escarti, A., Gutierrez, M., Pascual, C., & Wright, P. (2013). Observation of the strategies that physical education teachers use to teach personal and social responsibility. Revista de Psicologia Del Deporte. 22, 159-166.
  13. Watson, D., Newton, M., & Kim, M. (2003). Recognition of values-based constructs in a summer physical activity program. Urban Review. 35, 217-32.
  14. Li, W., Wright, P.M., Rukavina, P.B., & Pickering, M. (2008). Measuring Students’ Perceptions of Personal and Social Responsibility and the Relationship to Intrinsic Motivation in Urban Physical Education. J Teach Physl Educ, 27, 167-178.
  15. Escarti, A., Gutierrez, M., & Pascual, C. (2011). Psychometric properties of the Spanish version of the personal and social responsibility questionnaire in physical education contexts. Magazine of Sports Psychology, 20(1), 119-130.
  16. WT Hsu, Y-H Pan, H-S Chou, FJ-H Lu. (2014). Measuring student responsibility in Physical Education: Examination of CSR and PSR Models. South African Journal for Research in Sport, Physical Education and Recreation. 36(2): 129-136.
  17. Martins, P., Rosado, A., & Ferreira, V. (2015). Examining the validity of the personal-social responsibility questionnaire among athletes. Motriz, Rio Claro. 21 (3), 321-328.
  18. Ramzaninezhad, R., Nazari, S., & Mallaei, M. (2016). The comparison of responsibility levels of athlete and non-athlete students based on TPSR model. Applied Research of Sport Management, 5(2), 97-108.
  19. Baric, R., & Horga, S. (2006). Psychometric properties of the cro­atian version of task and ego orientation in sport questionnaire (CTEOSQ). Kinesiology, 38, 135-142.
  20. Durand-Bush, N., Salmela, J. H., & Green-Demers, I. (2001). The Ottawa Mental Skills Assessment Tool (OMSAT-3*). The Sport Psychologist, 15 (1), 1-19.
  21. Kline, R. (2005). Principles and practice of structural equation modeling Methodology. (2 ed) New York: Guilford Press, 58.
  22. Zeidabadi, R., Rezaei, F., & Motasharei, E. (2016). Psychometric Properties and Normalization of Persian Version of Ottawa Mental Skills Assessment Tools (OMSAT-3). Sport psychology studies. 7, 63-82. . [Persian].
  23. Schreiber, J. B., Nora, A., Stage, F. K., Barlow, E. A. & King, J. (2006). Reporting Structural Equation Modeling and Confirmatory Factor Analysis Results: A Review. Journal of Educational Research, 99(6), 326.
  24. Sivo, S. A., Fan, X. T., Witta, E .L. & Willse, J. T. (2006). The Search for ‘Optimal’ Cutoff Properties: Fit Index Criteria in Structural Equation Modeling. Journal of Experimental Education, 74(3), 284.
  25. Hoe, S.L. (2008). Issues and procedures in adopting structural equation modeling technique. Journal of Applied Quantitative Methods, 3 (1), 77.
  26. Meyers, L. S., Gamst, G., & Guarino, A. J. (2006). Applied Multivariate Research: Design and Interpretation. SAGE Publications: London, 467.
  27. Brown, T. A. (2006). Confirmatory Factor Analysis for Applied Research (Methodology in the Social Sciences). First edition, the Guildford press, London: 214.
  28. Homan, H. A. (2009). Structural equation modeling using LISREL software. (3rd Edi), Samt Publication. Tehran 22. . [Persian].
  29. Ghasemi, V. (2010). Structural Equation Modeling in Social Research Using Amos Graphics. (1st Edi.). Sociology Publication, Tehran, 130-165. . [Persian].
  30. Hooper, D., Coughlan, J., & Mullen, M. R. (2008). Structural Equation Modeling: Guidelines for Determining Model Fit. Journal of Business Research Methods, 6(1), 53-60.
  31. Li, F., & Harmer, P. (1996). Confirmatory factor analysis of the Group Environment Questionnaire with an intercollegiate sample. Journal of Sport and Exercise Psychology, 18, 49-63.

 

 

پژوهشنامه مدیریت ورزشی و رفتار حرکتی
دوره 18، شماره 35
شهریور 1401
صفحه 137-121

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار