چکیده
هدف از تحقیق حاضر، بررسی طولی در تغییرات سطوح آمادگی هوازی و شادکامی دانشجویان رشتة تربیت بدنی در طول دورة کارشناسی و مقایسه آنان با دانشجویان فنّی مهندسی است. نمونه‌های تحقیق را در گروه اوّل تمامی دانشجویان پسر ترم اوّل رشتة تربیت بدنی (15نفر) دانشگاه صنعتی شاهرود و در گروه دوم 15دانشجوی ترم اوّل رشته فنّی مهندسی‌این دانشگاه با میانگین سنّی 1±19 سال که هیچ یک از دو گروه سابقه ورزشی نداشتند، تشکیل دادند. به منظور ارزیابی آمادگی هوازی و شادکامی آزمودنیها از تست پله‌هاروارد و پرسش‌نامة شادکامی آکسفورد استفاده گردید. سپس در پایان دورة کارشناسی به منظور ثبت تغییرات احتمالی از همین افراد آزمونهای مذکور گرفته شد. جهت تجزیه و تحلیل دادهها از آزمون t وابسته و مستقل استفاده گردید. حداقل سطح معنیداری برای‌این مطالعه 05/ 0> p در نظر گرفته شد. نتایج تحقیق نشان داد که سطح آمادگی هوازی دانشجویان رشتة تربیت بدنی پس از طی دوره کارشناسی افزایش معنیداری داشت؛ امّا در میزان شادکامی آنان علیرغم افزایش، تغییر معنیداری مشاهده نشد. میزان شادکامی‌دانشجویان رشته فنّی مهندسی در پایان‌این دروه کاهش معنیداری را نشان داد؛ این موضوع بیانگر این است که ماهیّت رشتة تربیت بدنی حداقل از افت میزان شادکامی‌این دانشجویان جلوگیری میکند. همچنین در پایان دورة کارشناسی بین دانشجویان رشتة تربیت بدنی و فنّی مهندسی در هر دو زمینه، اختلاف معنیداری وجود داشت، که حاکی از بهتر بودن وضعیّت دانشجویان رشتة تربیت بدنی بود.این امر احتمالا ناشی از فعّالیّت‌های بدنی مختلف انجام گرفته در طی دوران تحصیل در رشتة تربیت بدنی است. به طور کلّی‌این تحقیق نشان می‌دهد که ماهیت رشتة تربیت بدنی میتواند موجبات ارتقای سلامت جسمانی و روانی افراد را فراهم کند.
)