1
کارشناسی ارشد روان شناسی ورزش/ موسسه غیرانتفاعی ادیب مازندران
2
استادیار گروه بیومکانیک ورزشی و رفتارحرکتی دانشگاه مازندران
3
مدرس دانشکده علوم ورزشی دانشگاه مازندران
10.22080/jsmb.2022.17438.3227
چکیده
مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیرات خودگفتاری آموزشی بر تغییرات امواج مغزی و عملکرد در مهارت پرتاب دارت انجام گرفت. روش شناسی: 30 دانشجوی پسر مبتدی در ورزش دارت، با دامنه سنی 19 تا 25 سال که همگی راست دست بودند، به طور داوطلبانه انتخاب شدند و به شکل تصادفی در دو گروه خودگفتاری آموزشی و کنترل قرار گرفتند. در مرحله پیش آزمون شرکت‌کنندگان به اجرای 10 پرتاب دارت پرداختند و اطلاعات امواج مغزی (موج آلفا و تتا) توسط دستگاه بیوفیدبک ثبت شد. در مرحله اکتساب، شرکت کنندگان در طی دو روز 60 کوشش پرتاب دارت را تمرین کردند. در این مرحله به گروه خودگفتاری آموزشی دستورالعمل‌های آموزشی مبتنی بر پرتاب دارت ارائه می‌شد (بکار بردن کلید واژه هایی مانند مچ و هدف)، در حالی که گروه کنترل هیچ دستورالعملی دریافت نمی‌کرد و در پایان هر جلسه، 10 پرتاب به عنوان آزمون عملکرد انجام شد مرحله یادداری 24 ساعت پس از جلسه آخر مداخله اجرا گردید و شرکت‌کنندگان مجددا به اجرای 10 پرتاب دارت پرداختند. داده‌ها به روش تحلیل واریانس با اندازه‌گیری تکراری و تحلیل کوواریانس در سطح معناداری 05/0 تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان دادند که تمرینات خودگفتاری آموزشی باعث کاهش موج تتا ( 001/0= P) و افزایش طول موج آلفا (027/0= P) می شوند. همچنین تمرین موجب بهبود عملکرد در هر دو گروه شد، ولی گروه تمرین خودگفتاری آموزشی ( 0001/0= P) برتری نسبی را نسبت به گروه کنترل ( 001/0= P) داشت. نتیجه گیری: یافته های این تحقیق نشان داد، خودگفتاری با تاثیر مثبت بر امواج مغزی (امواج آلفا و بتا) باعث بهبود عملکرد می شود و می تواند به عنوان یک راهبرد روان شناختی برای شرکت کنندگان مبتدی به منظور بهبود اجرای پرتاب دارت، مورد توجه قرار گیرد.
)