مقدمه: سیستم‌حرکتی فرد هنگام مشاهده و تصویر‌سازی عمل فرد دیگر فعال می‌شود. هدف: هدف این پژوهش بررسی شبیهسازی حرکتی در پیش‌بینی هماهنگی بین‌فردی پسران نخبه طناب‌زنی بود. روش شناسی: پژوهش کاربردی به‌صورت موردی یکمرحله‌ای و با حضور 14 پسر در دسترس نخبه طناب‌زنی (13 تا 18 سال) انجام شد. آزمودنی‌ها به مدت چهار ماه تکالیف مختلف طناب‌زنی (طنابزدن در مسافت‌های متفاوت با فرود همزمان) را تمرین کردند تا موفق شدند بطور صحیح و بدون حضور بازخورد، آن‌ها را اجرا کنند. از دستگاه تحلیل حرکتی وایکان، با شش دوربین مادون قرمز، با قابلیت 120 فریم در ثاینه برای ثبت سهبعدی حرکات پاها و چرخش طناب‌ها استفاده شد. یافته ها: نتایج تحلیل واریانس یک‌راهه نشان داد که با تمرین کافی، زمان آغاز حرکت، انحراف زمانی دست و پا، انحراف زمانی در چرخش طناب و زمان فرود گروه‌های دونفره به سطحی مساوی یکدیگر رسید، درحالی‌که در زمان حرکت و ارتفاع پرش بین افراد تفاوت معنی‌داری مشاهده شد(P≤0.05). نتیجه گیری: وقتی افراد برای هماهنگ‌شدن با فردی، عمل او را شبیهسازی می‌کنند، ممکن است به مدل‌های درونی تکیه کنند که حاکم بر هماهنگی اندام‌های وی هستند. درواقع با سخت‌تر شدن و همچنین با افزایش تقاضای تکلیف مشترک، هماهنگی بین فردی افزایش می‌یابد.
)