تاثیر خودگفتاری آموزشی بر مدت زمان چشم ساکن و دقت پرتاب دارت

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 کارشناسی ارشد روان شناسی ورزش/ موسسه غیرانتفاعی ادیب مازندران

2 استادیار گروه بیومکانیک ورزشی و رفتارحرکتی دانشگاه مازندران

3 مدرس دانشکده علوم ورزشی دانشگاه مازندران

چکیده

مقدمه و هدف: مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر خودگفتاری آموزشی بر مدت چشم ساکن و دقت دارت بازان مبتدی انجام گرفت. روش شناسی: بدین منظور 30 دانشجوی پسر مبتدی در ورزش دارت بطور داوطلبانه با دامنه سنی 19 تا 25 سال انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه خودگفتاری آموزشی و کنترل قرار گرفتند. مطالعه شامل مراحل پیش‌آزمون- مداخله- یادداری بود. در مرحله پیش آزمون شرکت‌کنندگان به اجرای 10 پرتاب دارت پرداختند و اطلاعات سیستم بینایی با استفاده از دستگاه ردیابی چشم ثبت گردید. در مرحله مداخله، شرکت‌کنندگان هر دو گروه در دو جلسه و هر جلسه اقدام به پرتاب 60 دارت می‌نمودند. در پایان هر جلسه شرکت‌کنندگان 10 دارت را به عنوان عملکرد پرتاب می‌کردند. در این مرحله به گروه خودگفتاری آموزشی دستورالعمل‌های آموزشی مبتنی بر پرتاب دارت ارائه می‌شد، در حالیکه گروه کنترل هیچ دستورالعملی دریافت نمی‌کرد. مرحله یادداری 24 ساعت پس از جلسه آخر مداخله اجرا گردید و شرکت‌کنندگان مجددا اقدام به اجرای 10 پرتاب دارت پرداختند و اطلاعات سیستم بینایی آن‌ها همزمان ثبت گردید. داده‌ها به روش تحلیل واریانس با اندازه‌گیری تکراری و تحلیل کوواریانس یکراهه در سطح معناداری 05/0تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد که خودگفتاری آموزشی بر افزایش دقت پرتاب دارت، افزایش طول دوره چشم ساکن تاثیر معنی‌داری داشت. نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده می توان گفت که مکانیسم اساسی توجه در خودگفتاری، دوره چشم ساکن است و این خودگفتاری آموزشی می تواند به عنوان یک ابزار موثر در آموزش چشم ساکن استفاده شود.

کلیدواژه‌ها