هدف و زمینه: در پژوهش حاضر اصول فرضیه اختصاصی تمرین مورد استفاده قرار می گیرد تا تعیین شود آیا اکتساب مهارت با استفاده از شیوه های تمرین جسمانی و ابعاد تمرین ذهنی طی جلسات تمرینی زیاد و کم در یادگیری، به توسعه بازنمایی حرکتی حسی - اختصاصی منجر می شود. روش شناسی: هشتاد دانش آموز دختر راست دست و مبتدی از دبیرستان های منطقه یک شهر مشهد که دارای توانایی تصویرسازی بودند، انتخاب و با توجه به شرایط تمرین (بینایی طبیعی، چشم بند، تصویرسازی درونی و تصویرسازی بیرونی) و طول جلسات تمرین (2جلسه و 8جلسه) به طور تصادفی به هشت گروه 10 نفری تقسیم شدند. آزمودنی‌ها پس از شرکت در پیش آزمون، در هر جلسه بر اساس دستورالعمل تمرینی خود 30 پرتاب بسکتبال را با دریافت بازخورد آگاهی از نتیجه تمرین کردند. گروه های آزمایشی در آزمون‌های انتقال اول ( اجرا با چشم بند) و انتقال دوم (اجرا با بینایی طبیعی) شرکت کردند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه تصویرسازی حرکت هال و مارتین و آزمون استاندارد پرتاب آزاد بسکتبال استفاده شد. داده ها با روش آماری تحلیل واریانس دوطرفه و آزمون تعقیبی دانکن تحلیل شد. یافته ها: نتایج تحلیل واریانس دو طرفه در آزمون انتقال اول و دوم نشان داد اثر اصلی شرایط تمرین، طول جلسهها و اثر تعاملی شرایط تمرین معنی دار می باشند (05/0(pنتیجه گیری: به طورکلی، نتایج پژوهش حاضر نشان داد یادگیری با مد نظر قرار دادن شیوه های تمرینی متفاوت (تمرین در شرایط جسمانی و تصویرسازی) برای منابع اطلاعات آوران حسی موجود در طول تمرین، اختصاصی است و با افزایش زمان تمرین، فراگیر بیشتر به منابع آوران حسی اختصاصی، وابسته می شود. با توجه به یافته های بدست آمده فرضیه ویژگی تمرین در پرتاب آزاد بسکتبال تأئید شد.
)